6 januari 2014.
Ik doe mijn ogen open. Het is maandagochtend en buiten is het nog donker en koud. Ik denk: het is zover. Vandaag ga ik voor de eerste keer naar IBM, World Smart College Taal. Ik voel een lichte spanning en ook nieuwsgierigheid. Om 9.00 uur sta ik voor de balie van IBM. Er zijn al mensen die wachten net als ik voor wat er gaat gebeuren. Ze bieden ons in de hal lekkere koffie aan en mensen beginnen samen te spreken. Ze vormen kleine groepjes en ze spreken met elkaar. Ik sta een beetje apart en kijk naar de mensen. Ik hoor Nederlands, Engels, Arabisch, Italiaans. Dit worden mijn nieuwe collega’s en hopelijk ook vrienden. Waar komen die mensen vandaan? Wat gaan we hier doen? Vragen, vragen, vragen.
Eindelijk lopen we samen de grote kantoorruimte in en we nemen plaats. Dan begint het. Rosanna stelt zichzelf en ook haar hele team voor. Ze spreekt met energie en ze ziet nu al hoeveel talenten in de ruimte zitten. Ze weet het al. Wij nog niet. We proberen haar woorden goed te begrijpen en ik voel dat ik op de juiste plek ben. Dit is het. Dit is wat ik wil en dit is wat ik ga doen. Mijn talent laten zien, mijn persoonlijkheid ontwikkelen en heel veel nieuwe dingen leren. Ik heb er een goed gevoel over. Tijdens de pauze begin ik ook met mensen te praten. Naast mij zitten Monique, Björn en Winston. Winston is heel stil. Ik ook. Ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen. Ik praat meer met Monique en Björn. Ze zijn meer communicatief. Met Winston gaat het niet zo snel. Maar na drie maanden kunnen we samen als teamcollega’s uren praten. Over het project, over de lessen, over collega’s. De eerste dag nog niet. Sommige dingen hebben gewoon wat meer tijd nodig. Na de lunch gaan we naar de kantine. Daar begint het officiële programma. We zien daar andere mensen van IBM, DWI, ROC maar ook mensen van de eerste WSC. Ze zijn zelfverzekerd en ze lachen. Ik zie mijn nieuwe collega’s met respect en ook een beetje jaloezie ernaar kijken. Wij willen ook zo zeker zijn. Wij willen ook zonder angst voor publiek kunnen spreken. Maar dat komt nog. We moeten daarvoor nog veel doen. En wij zijn er klaar voor. Lekkere taart en meer toespraken. De middag eindigt met kennismaken met elkaar. Ik ben vreselijk moe, maar ik ben gelukkig. Bedankt Bianca, dat je me toch aanmeldde voor dit traject hoewel ik dacht dat het niet mogelijk is. Er gaat hier veel gebeuren. Ik voel het. Het is mijn kans en ik ga hem gebruiken. Samen met andere vijftig mensen. Tot morgen!
Geschreven door Janka Novakova